De opvolger van de "Disney Classics Parade", de middagparade die sinds het openingsjaar 1992 elke middag door het park had getrokken, ging in 1998 in première als de "Wonderful World of Disney Parade", en introduceerde de song die wellicht de bekendste originele Disneyland Paris-muziek van de afgelopen vijftien jaar zou worden, Vasile Sirli's aanstekelijke "Dancin' A Catchy Rhythm". In 2000 werd de parade voor een jaartje vervangen door de milleniumparade "ImagiNations" maar daarna kwam ze gewoon weer terug. In 2003 werd de parade ingekort en hernoemd tot de "Princess Parade"; de Dumbo-, Peter Pan- en Jungle Book-wagens verdwenen en in de plaats kwam een eenvoudige wagen voor Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Het waren er de laatste jaren acht in totaal: Cinderella, Snow White, Sleeping Beauty, Mary Poppins, Little Mermaid, Beauty and the Beast, Aladdin (met Jasmine) en Steamboat Willy (met Mickey en Minnie). Mary Poppins en Minnie Mouse kun je natuurlijk bezwaarlijk echte prinsessen noemen, maar goed, wellicht waren Meg uit Hercules, Kidagakash uit Atlantis of Mulan niet bekend genoeg om een eigen prinsessenwagen te krijgen.

Behalve "Dancin' A Catchy Rhythm" was er voor elke wagen een korte orkestrale medley opgenomen, maar toen de parade na een jaartje ImagiNations weer terugkwam, werd de soundtrack vervangen door een loop die alleen maar bestond uit het Dancin'-deuntje, ad infinitum herhaald tot de laatste paradewagen uit het gezicht verdwenen was. Dat was jammer, want de medleys zaten best knap in elkaar, maar zonder die aparte muziekjes konden de verschillende wagens elkaar sneller opvolgen en was de parade ook sneller klaar. Ik ben op zich geen grote entertainmentliefhebber, en de afgelopen jaren heb ik geloof ik bij geen enkel bezoek aan Disneyland echt de tijd genomen om de middagparade te bekijken. Ja, als ik toevallig in de buurt was als de parade voorbijkwam bleef ik wel even staan, maar dat was het wel zo'n beetje. In vergelijking met de parade die ik afgelopen zomer in Walt Disney World zag, vond ik de Princess Parade zeker niet slecht. De wagens van de Share A Dream Come True-parade in Magic Kingdom zijn misschien iets groter, maar de aanwezigheid van verschillende figuren uit verschillende films op één wagen in Magic Kingdom vond ik een verre van briljant idee. Enkele slechteriken uit verschillende films samen op één float gaat misschien nog net, maar Aladdin, Dumbo en Winnie the Pooh samen in één decor is niet alleen stilistisch erg chaotisch, er bestaat ook naratief geen enkele link tussen de drie verschillende tekenfilms. Dan zat de Princess Parade in Parijs toch stukken beter in elkaar, met één float per tekenfilm, waar zowel hoofdpersonages, sidekicks als villains op vertegenwoordigd waren. De nieuwe parade die is aangekondigd voor het 15-jarig-bestaan zal in dat opzicht meer op de parade in Magic Kingdom lijken, want ook de Once Upon A Dream Parade bevat wagens met figuren uit verschilllende films samengezet. Benieuwd of het wat wordt. Het was in elk geval fijn om nog 's, for old time's sake laten we maar zeggen, "Dancin' A Catchy Rhythm" een laatste keer door Main Street U.S.A. te horen schallen en de oude wagens een laatste keer voorbij te zien komen. Met name de enorme Beauty and the Beast-wagen ga ik missen, want dit erfstuk uit de Disney Classics-parade was er al sinds 1992 bij. Naar verluidt worden de wagens niet overigens weggedaan, maar keren ze terug voor de kerstparade aan het eind van het jaar, dus helemaal weg gaat de Princess Parade eigenlijk niet.

Dit weekend wordt in Wales het feest van patroonheilige Sint-David gevierd (ja, die met de duif), en daarom was Disneyland extra lang open, met extra entertainment (zo werd de intussen al lang geschrapte Merlijn-act in Fantasyland nog 's van onder het stof gehaald, wat best cool was want ik had Merlijn nog nooit in het echt gezien) en vuurwerk (het oude Fantasy in the Sky-vuurwerk, de voorloper van Wishes). Die feestelijkheden bleken geen groot succes, want erg veel volk was er niet op afgekomen en het was over het algemeen vrij rustig in het park, waardoor we zo'n beetje alles hebben kunnen doen wat we wilden en onze favorieten (Pirates of the Caribbean en Phantom Manor) verschillende keren. Bij Pirates of the Caribbean konden we gewoon blijven zitten zolang we wilden, en dat was best wel fijn, want de attractie was net terug open na zijn jaarlijkse onderhoud en lag er stralend bij. Nagenoeg alle effecten die het niet meer deden, deden het weer (alleen de slingerende piraat bleef hangen waar ie hing), maar het was ook leuk om te merken dat de Imagineers een aantal dingen hadden geüpdatet, waaronder de lichteffecten bij de zeeslag, het vuureffect in de brandende stad en rookeffecten bij de belegering van het fort. Vooral het vernieuwde vuureffect is heel indrukwekkend. Ik ben blij dat "onze" Pirates of the Caribbean nog steeds in zijn oorspronkelijke versie bestaat, dus zonder Jack Sparrow-animatronic. Hoe indrukwekkend ik die animatronics in Orlando ook vond, ze steken wel uit als een Tupperware-beker tussen een servies van kristal. Phantom Manor lag er minder goed bij: de attractie heeft dringend nood aan een grondig onderhoud. Een gat in de zolderbekleding van de uitrekkende kamers, stilstaande dansers in de balzaal en de Phantom in de terrastuin zonder bewegende onderkaken, eigenlijk kan het niet.

's Voormiddags hadden we een tour geboekt in de Walt Disney Studios. Zo'n tour kost 8 euro en een cast member leidt je dan een uur lang door het park en vertelt je dan allerlei leuke weetjes over het park. Achteraf krijg je bovendien ook nog 's een pin die verder in het park niet te koop is, dus op zich is het geen slechte deal. De tours zijn niet erg populair, en hadden we in augustus de twee uur durende tour in het Disneyland Park al als privé-tour kunnen doen, dan was dat hier net zo. De tour is eigenlijk een geleide wandeling door het park, waarin meer verteld wordt over de gedachte achter het park. Zo kwamen te weten dat de drie parkdelen achter Studio 1 overeenkomen met de drie onderdelen van het productieproces van een film: de preproductie (Animation Courtyard), het draaien van de film zelf (Production Courtyard) en de post-productie (Backlot). Het entertainment en de attracties in deze drie gebieden komen overeen met die drie fases. Zo worden de soundtrack en de special effects bijvoorbeeld pas toegevoegd na het filmen, vandaar dat Armageddon Special Effects en Rock 'n Rollercoasters (waar de treinen "soundtrackers" worden genoemd) zich in de Backlot bevinden. Ook vertelde onze gids ons dat de watertoren die het kenmerk is van de Studio's oorspronkelijk gepland was voor de Backlot, waar die eigenlijk thuishoort. Zulke watertorens waren typisch voor de meeste Hollywoodstudio's; ze werden niet gebruikt voor de aanvoer van drinkwater, maar als een waterreserve voor als ooit brand uitbrak in de Backlot, waar alle houten decors en props werden bewaard. Om de zichtbaarheid van buiten het park te vergroten is de toren door de Imagineers naar de Front Lot verplaatst, maar in het originele ontwerp stond hij eigenlijk in de Backlot. Ook over de restaurants is op eenzelfde manier nagedacht: de twee restaurants in het park zijn, net zoals dat vroeger ook in het echt was, buren van elkaar: er is een duurder restaurant, dat Rendez-Vous des Stars heet, waar de filmsterren, producenten en regisseurs kwamen lunchen, en een goedkoper restaurant, de Backlot Express, waar de minderbetaalde filmcrewleden gingen lunchen. We kregen de kleine details te zien waar je anders niet op let, zoals de citaten die in Les Légendes D'Hollywood hangen (zoals het befaamde "Atmosphère, atmosphère" uit Marcel Carnés Hôtel du Nord uit 1938) of het feit dat in de etalage van de winkel uit "Les Parapluis de Cherbourg" evenveel paraplu's hangen als het huisnummer aangeeft: dertien. Onze gids was tot onze verbazing ook erg frank: ze gaf toe dat de Walt Disney Studios helemaal niet populair was bij de bezoekers, wat ze best wel jammer leek te vinden, en ze gaf ook toe dat veel bezoekers het park "ugly" vonden. Daar is ook iets van aan natuurlijk, want met de Toon Studio's en Tower of Terror in de steigers, is dit park meer een bouwwerf dan een echt themapark. Hoewel we gereserveerd hadden voor een Engelstalige gids, kregen we een Française wiens kennis van het Engels beperkter leek dan mijn kennis van het Russisch (voor de goede orde: ik heb ooit een jaartje Russische les gevolgd). Ze sprak erg gebroken, met onvervoegde werkwoorden en een Frans accent dat zich niet bewust scheen van het feit dat Engels ook anders uitgesproken hoort te worden dan Frans. Na ongeveer een kwartiertje gaven we het op en stelden haar voor dat ze de rest van de tour gewoon in het Frans mocht geven, wat ze - met schaamrood op de wangen en wel duizend excuses maar met een duidelijke zucht van verlichting - daarna ook deed. Er werken duizenden cast members in Disneyland Paris, waarvan velen van Britse origine, of die in elk geval het Engels machtiger zijn dan deze Guest Services-gids. Ik verwijt onze gids niets, ze deed haar best om het interessant en aangenaam te maken. Maar eigenlijk kan het niet dat Disney mensen met zo'n beperkte kennis van een vreemde taal zulke tours laat doen. Ook al kosten ze maar 8 euro. Je kunt de tour naar verluidt ook in het Nederlands reserveren. Ik mag er niet aan denken wat je dan voorgeschoteld krijgt.

Na een smakelijke lunch in Inventions in het Disneyland Hotel, wellicht het beste buffetrestaurant van het park, waarbij we een tafel bij het raam kondigen bemachtigen met uitzicht op het treinstation en het kasteel, trokken we terug het park in. Voor het eerst in lang deden we nog 's de Mark Twain op de Rivers of America, een heerlijke bootvaart rond Big Thunder Mountain. Het is eeuwig zonde dat de Molly Brown nog steeds niet hersteld is, want het betekent dat de attractie voor zonsondergang gesloten moet worden. Dat is jammer, want juist een vaartocht door de duisternis, ver weg van de uitbundige verlichting van Frontierland, Fantasyland en Main Street U.S.A., genietend van de rustgevende harmonicamuziek aan boord, was voor mij vroeger altijd een hoogtepunt van een bezoek aan Disneyland. Zolang er echter maar één boot vaart, moet - om veiligheidsreden - de attractie voor zonsondergang dicht. Helaas, maar dat neemt niet weg dat ik ook overdag enorm kan genieten van de heerlijke vista's tijdens deze rit. Zeker als de zon laag zit en de zand- en houtkleuren van Thunder Mesa op hun mooist zijn, zijn er weinig sfeervollere plekken in het park te bedenken dan aan boort van de Mark Twain.

Rond zeven uur deden we een terrasje op het buitenterras in Market Street. De Boardwalk Candy Palace, waar ik meestal een klompje fudge koop, bleek gesloten te zijn voor onderhoudswerken, dus haalde ik me maar een warme kop tomatensoep met croutons in Casey's Corner, terwijl m'n gezelschap koffie ging halen bij de Gibson Girl Ice Cream Parlour. Terwijl we daar zaten, bedachten we ons dat we dit eigenlijk te weinig vaak doen in Disneyland, gewoon 's gezellig genieten van de sfeer en de mensen met een drankje op een terrasje. In de Efteling of in Bellewaerde doen we dat sneller dan in Disneyland, ook al zijn we abonnementhouders. Met het voornemen dit vaker te doen, trokken we een uurtje later richting Discoveryland en Space Mountain en daarna terug naar Frontierland, voor een tochtje in het donker op Big Thunder Mountain en een laatste rondje Phantom Manor. Het was een fijne dag en het was superfijn lekker ouderwets af te kunnen sluiten met een vuurwerk boven het kasteel; zo hoort eigenlijk elke Disneydag afgesloten te worden. Op naar de vijftiende verjaardag!

Erwin Taets