Zeventien jaar na opening is Revolution de enige van zijn soort ter wereld (de Vekoma-achtbaan had ooit een dubbelganger, Chaos genaamd, in het intussen gesloten Opryland in Nashville, Tennessee, maar die achtbaan sloeg niet aan bij het publiek, werd enkele jaren na opening geherthematiseerd met een fantasythema en werd ten slotte met de grond gelijk gemaakt in 1997). Revolution blijft op zo'n beetje elke mogelijke manier een buitenbeenattractie: de waanzinnnig lange trein (met dertig wagentjes), de bobslee-achtige manier van plaatsnemen, de projecties, de lay-out van het gebouw en de baan, en natuurlijk de enorme, cirkelvormige lift aan het begin maken van Revolution een fascinerende maar bizarre attractie. Naar het schijnt liep zijn Amerikaanse tweelingbroer in Opryland vaak vast, maar dat was waarschijnlijk vooral omdat hun trein niet dertig maar veertig wagentjes telde, waardoor Chaos de achtbaan was met de langste treinen ter wereld. In Bobbejaanland kampte de attractie vooral met een thema- en imagoprobleem: een aantal jaren geleden ging één van de projectoren stuk, en bovendien werd er door Jacky Schoepen, de zoon van de man naar wie Bobbejaanland werd genoemd, in de jaren negentig verschillende keren gesleuteld aan het thema van de attractie, waarbij onder meer de muziek veranderde en de belichting werd aangepast. Over het algemeen had elke cosmetische ingreep van Jacky Schoepen als resultaat dat Bobbejaanland er thematisch incoherenter, bontgekleurder, prulliger en ordinairder kwam uit te zien. Dat was met de Revolution niet anders, en alhoewel een aantal van Jacky's aanpassingen, sinds hij door de nieuwe Spaanse eigenaren vriendelijk maar kordaat aan de deur werd gezet, intussen ongedaan gemaakt zijn (zo draait nu weer de oorspronkelijke muziek uit de jaren tachtig, en niet Jacky's favoriete klassieke Tsjaikovski-passage als ritmuziek), toch blijft de Revolution een vreemde, nogal anachronistische eend in de Bobbejaanlandbijt. Maar goed, zoiets kan eigenlijk gezegd worden van het hele park: een bezoek aan Bobbejaanland is een korte reis terug in de tijd in pretparkland, en hoewel ik een groot liefhebber ben van het bewaren van pretparkhistoriana, heb ik het gevoel dat in Bobbejaanland zoveel is verdwenen de afgelopen jaren, dat wat er nog staat een vreemd allegaartje van goedkoop, nieuwerwets kermisspul is en oude vergane glorie.

Bij m'n laatste bezoek aan het park, dit voorjaar, had ik me voorgenomen niet terug te keren voor er nog 's twee of drie jaar verstreken waren, maar door een speling van het lot kreeg ik een uitnodiging om gratis een kijkje te komen nemen en de debuuteditie van Bobbejaanlands Halloweenevenement te komen bekijken, en dat hoef je me geen twee keer te zeggen. Bobbejaanland heeft niet de naam van de grote innovatieveling onder de Belgische parken te zijn: het park pakte later uit dan de meeste parken met standaardattracties als een darkride, een achtbaan of een rapid river, en ook op het gebied van organisatie, horeca, thematisering en evenementen lijkt het park op een andere snelheid te werken dan de andere parken. Terwijl de meeste parken in België al jaren openzijn tijdens de herfstvakantie, blijft Bobbejaanland nog steeds voet bij stuk houden en zijn park het grootste deel van de herfstvakantie gesloten houden, en terwijl Walibi en Bellewaerde dit jaar al aan hun zesde Halloweeneditie zitten, is 2006 het eerste jaar dat Halloween in Lichtaart op het programma staat.

Halloween is in Bobbejaanland heel voorzichtig aangepakt, met wat pompoenen her en der, wat acteurs als heksen en monsters verkleed, en een Griezelparcours, wat eigenlijk een wandeling door het hele park is, waar je af en toe 's een extra uitbreiding vindt, zoals een korte wandeling langs de oude wachtrij van de reuzeglijbaan, die met wat grafzerken en doodskisten is aangekleed, en, leukst van al, een huisje met daarin enkele scènes uit het oude Mystery Hotel bij de Rondvaart. Mystery Hotel was een attractie die Bobbejaanland in 1985 opende in het Cowboydorp op de locatie waar nu de Saloon en Desperado City is. Het was een walkthrough-attractie met blacklight-scenes achter glas door een verlaten Far-West-hotel, met pokerspelende, biljartende en drinkende geesten. Het was een westernversie van de Spokengilde in het oude Meli-park, met een aantal standaardeffecten, zoals de scheve kamer, dat ook in de Spokengilde terug te vinden was. Heel leuk aan het Mystery Hotel was de schaduwwand halverwege het parcours, waar je tegen een met fosforverf beschilderde muur in een donkere hal kon gaan staan, waar dan om de halve minuut een enorm flitslicht werd op losgelaten, waardoor je silhouet op de muur afgetekend werd. Supercool effect, dat helaas vaak stuk was, maar als het werkte, was het in die hal altijd een drukte van belang.

En tous cas, het Mystery Hotel werd in 1997 gesloten en de decorstukken die bovenop de gevel stonden, verhuisden het jaar daarna naar de ingang van de Speedy Bob. Sindsdien had Bobbejaanland de decors en de poppen uit het Mystery Hotel netjes opgeslagen in een opslagruimte onder Revolution. Ter gelegenheid van de eerste Halloweeneditie heeft Bobbejaanland ze weer opgediept, en volledig zwart geschilderd, en ondergebracht in een provisorisch huisje op het pleintje achter de wildwaterbaan. Veel stelde het allemaal niet voor, maar het was tof om deze oude spullen nog 's terug te zien in het echt, en herinneringen op te halen aan deze leuke attractie van vroeger.

Bobbejaanland kondigde zijn Halloween aan als een soort van "Kids Halloween", vandaar dat alles nogal kindvriendelijk was; de acteurs van de tv-serie Boeh waren te gast, heksen dirigeerden schreeuwwedstrijden op het schommelschip en tovenaars deelden snoepjes uit. En 's avonds was er een soort van miniparade, met alle figuren in een dieseltreintje dat door het park reed. El Rio was tot Hel Rio gethematiseerd en de enige "echte" Halloweenattractie van het park; rond de attractie hadden ze de soundtrack van Pirates of the Caribbean opgezet, en langs het parcours stonden een tiental grafzerken. Het was allemaal erg minimaal en voorzichtig, met weinig extra's behalve dingen die snelsnel zonder veel inspanningen of investeringen konden worden geregeld. Wellicht daarom maakte Bobbejaanland relatief weinig reclame voor zijn Halloweenevenement en was het wellicht vooral bedoeld om mensen uit de buurt niet naar de concurrentie te zien stappen. De meest opvallende Hallweenverandering was de achtergrondmuziek, die vreemdgenoeg was vervangen door een soort van cd met geluidseffecten. Het was geen montage, maar eerder een cd met lach1, lach2, lach3, schreeuw1, schreeuw2, schreeuw3, etc., en elke track werd gevolgd door twee seconden stilte, wat voor een erg vreemde sfeer zorgde.

De eerste Halloween was zeker geen aanrader, en wellicht de minste Halloween die ik ooit in een park heb meegemaakt. Het was duidelijk snel en goedkoop in elkaar geflanst, een soort van inval achteraf van een of ander personeelslid op de marketingafdeling het weekend ervoor. Kinderen zullen zich wel geamuseerd hebben, en het viel op dat nogal wat jonge bezoekers verkleed naar het park kwamen; dat op zich maakte voor de meesten van hen de dag wellicht al tot iets bijzonders. Maar voor de gewone gasten was het een vrij standaarddagje Bobbejaanland, waarbij je rond half twee al klaar bent met alle grote attracties en je daarna ineens weer weet waarom je jezelf een half jaar eerder beloofd had de eerste twee-drie jaar niet meer terug te keren.

Erwin Taets