Bobbejaanland is een berucht park op fora: het heeft een vrij uitgesproken, bijna religieuze fanbase, in wiens ogen het park niks fout kan doen en die, met hart en ziel (maar zonder veel rationeel denkvermogen) de beslissingen van het park verdedigen tegenover eender wie het Lichtaartse park niet kan zien als het sacrale bedevaartsoord waar zij het voor houden. Datzelfde was dit jaar dubbel en dik zo door de twee nieuwigheden die het park presenteert: de DreamCatcher (een restyling van de ouwe Air Race) en Desperado City, een filmattractie die in de saloon in het cowboydorp is geopend.

Het is me niet helemaal duidelijk wat nu precies de echte naam van Desperado City is, en ook Bobbejaanland lijkt het er maar niet eens over te worden. Sommige bordjes in het park zeggen "Desperado", andere "Desperado City", maar ach, in Bobbejaanland is het qua namen sowieso wat verwarrend; op de bewegwijzering in het park wijzen alle bordjes naar DreamCatcher nog steeds naar de Air Race en er staan zelfs nog bordjes die naar de oude plek van de BreakDance wijzen of de al lang verdwenen Rainbow. En op de fotohoesjes van de actiefoto bij de Indiana River staat de naam van de attractie als "Indian River" aangegeven. Echt. Een van de grappigste bordjes is er eentje in het Cowboydorp dat met een pijl naar links de Speedy Bob aanwijst, terwijl die attractie rechts van je staat. Maar goed, we dwalen af: Desperado City.

We waren de enigen in de attractie. We kwamen een donkere hal in waarin een filmpje speelde. Het filmpje duur een halve minuut of zo en wordt oneindig herhaald. Alles aan deze attractie straalt een zweem van tijdelijkheid uit. Het ziet er allemaal uit alsof deze attractie gewoon eventjes voor een seizoen in Bobbejaanland zal staan en daarna weer weg zal gaan, want er is geen moeite gedaan om de saloon te herthematiseren of wat dan ook. Met triplex hout is in de oude saloon een kleine wachtruimte afgebakend, maar de neonreclames voor Coca-Cola en de vlaggetjesslingers van Budweiser hanger er gewoon nog; de neons staan wel uit en de slingers zijn niet echt duidelijk te zien omdat het donker is, maar je ziet gewoon dat je in een stukje saloon bent. Iemand in m'n gezelschap vroeg meteen: "was dit een vroeger een café of zo?" Het ziet er gewoon uit alsof het iets tijdelijks is dat ondergebracht is in een leegstaande horecazaak.

Overigens loopt volgens mij driekwart van de bezoekers gewoon voorbij aan deze attractie. Ik bedoel, laten we wel wezen: de meeste cowboyhuisjes in het cowboydorp zijn slechts gevels met daarop een of ander nepbord waarop dan iets fake staat. "Blacksmith" staat op een gevel, maar natuurlijk is daar geen smid te bekennen, het is gewoon een hal met computerspelletjes. En "Sheriff's Office" op een ander, maar dat is gewoon, euh, nog een hal met computerspelletjes. Ik bedoel, bezoekers weten dat al die gevels fake zijn, dus als je in een keer een gevel voorbij loopt van een voor de rest donker gebouwtje waar op staat: "The Bobbejaanland Desperado City" (ow ja, weer een andere naam), dan denken de meeste mensen vast niet dat dit een attractie is. Sterker nog, in en rond het dorp zijn overal borden geplaatst met "Desperado City", waardoor het meer lijkt alsof het hele cowboydorp is omgedoopt tot "Desperado City" in plaats van dat dit de naam is van de nieuwe attractie in het dorp.

Het was gisteren een erg drukke dag - zo druk dat het park halverwege de dag besloot om 's avonds een uur langer open te blijven. Dat kwam omdat een aantal bedrijven, waaronder Game Mania, er hun bedrijfsuitjes hadden, en de politieke partij CD&V er hun "familiedag" hield, met toespraken van politici en optredens van gelijkgestemde artiesten. Maar de keren dat we in Desperado City waren, moesten we nooit wachten en waren er steeds zitjes over. En dat voor een attractie die eigenlijk een vrij lage capaciteit heeft. Ik denk dat Bobbejaanland toch iets moet doen aan de visibiliteit van deze attractie, gewoon omdat de voorzijde een van de vele geveltjes in het cowboydorp is en de meeste mensen er gewoon aan voorbijlopen.

De attractie zelf is precies wat je er altijd over gelezen hebt: in de voor de rest geheel ongethematiseerde saloon zijn een veertigtal zitjes opgesteld, vormgegeven als nogal infantiel uitziende paardjes. Je neemt plaats op zo'n paardje, neemt een infraroodgeweertje en dan kun je schieten naar een film. De animatie is vrij rudimentair, stel je er niks a la Toy Story of PandaDroom of zo bij voor. De cowboys zien er meer uit als playmobilmannetjes, met weinig beweeglijke armen en benen. De bedoeling is dat je zoveel mogelijk slechteriken neerschiet. Eerst is er een soort van trainingsessie, en daarna is het "for real". Het probleem is dat de interface eigenlijk geen goeie feedback geeft over hoe je bezig bent en dat je met verbazing ziet hoe jouw score de lucht in gaat en die van anderen niet (op het scherm zelf verschijnt een nummer, maar het is niet duidelijk wat precies jouw nummer is; wellicht staat dat ergens op de paarden, maar ik heb het niet gezien). Op een aantal momenten worden tussenscores getoond van de beste schutters, aan de hand van het puntenaantal en een tijdens het schieten gemaakte foto.

Het is allemaal heel snel over en de reacties van de groep waren dan ook: "flauw" en "marginaal". Het is zo mogelijk nóg verwarrender dan dingen als Buzz Lighyear of Tutanchamon. Er is geen thematisering (gewoon die oude saloon, waar ze het licht hebben uitgedaan maar voor de rest alle drankreclame hebben laten hangen), geen sfeermuziek... en zoals ik al zei: het ziet er niet alleen onafgewerkt uit, het ziet er gewoon uit alsof het er elk moment weer kan verdwijnen. Ik heb al tijdelijke attracties, exposities en doe-dingen in parken zien staan die er beter gethematiseerd uitzagen. Het ziet er gewoon allemaal erg low-budget uit. De paardjes zien er allesbehalve degelijk uit en er waren er intussen al een aantal stuk, die met tape waren afgeplakt. Bovenaan het projectiescherm knipperde voortdurende het "lamp vervangen"-icoontje (ik herkende het, want op m'n werk hebben we exact dezelfde beamers) en in de wachtruimte was iets mis met de speakers, want hoewel wel luid genoeg, waren de instructies nagenoeg onverstaanbaar. Al bij al maakte deze attractie bij ons geen al te beste beurt, en vond ik 'm, zelfs naar Bobbejaanlandnormen, ondermaats afgewerkt. Het is in elk geval geen sterk visitekaartje voor de makers en ik vermoed niet dat we nog veel van deze attracties in andere parken zullen zien opduiken. Het zal ongetwijfeld bij deze blijven.

DreamCatcher deden we pas 's veel later die dag: toen we rond een uur of 12 voor het eerst bij de vernieuwde attractie arriveerden, zagen we dat de wachtrij vol stond maar er slechts met één treintje gereden werd. Erg lang wachten hadden we er niet voor over en we besloten dan maar om de attractie pas te doen als er met twee treinen gereden werd. Datzelfde gold bovendien ook voor OkiDoki (Junior Coaster, ook al zo'n attractie waar ze het bij Bobbejaanland nooit eens geworden zijn over de naam) in dat die attractie ook pas na de middag met twee treinen begon te rijden. Vreemd dat het park, op een dag waarop ze de openingsuren zelfs verlengen omwille van de vele bezoekers, toch zo lang nodig heeft om te beslissen twee treinen in te zetten. Ik weet eigenlijk niet wie daarover beslist, of het de operators zelf zijn, of dat zo'n verzoek van hogerhand moet komen. Ik weet echter wel dat in de meeste parken op drukke dagen standaard vanaf 's ochtends gewoon met twee treinen gereden wordt.

In elk geval, toen we DreamCatcher 's middags dan eindelijk deden, rond een uur of vier, moet je weten dat we de attractie als derde deden in een rij van familie-achtbanen, na Bob Express en de Okidoki. Eigenlijk heeft het park al te veel van dit soort banen en DreamCatcher is, zelfs na de mislukte kinderbaan OkiDoki (wat op zich een leuk baantje is, maar waar door een verkeerde beslissing wat betreft het ontwerp van de treinen, kinderen slechts in zijn toegelaten vanaf 1m40!), wat underwhelming. DreamCatcher heeft zowaar een verhaal achter de rit, dat op een bord bij de ingang (een met zeildoek bedekte wigwam) uit de doeken wordt gedaan. Een Indiaanse legende vertelt over de oude wereld waar wonderbaarlijke oude wezens leefden die van de sterren waren gekomen. Die sterrenmannen, die Katchina's werden genoemd, leerden de mensen vele dingen, die van generatie op generatie werden doorgegeven. Het verhaal aan de ingang vertelt dat deze wezens zich door de lucht konden verplaatsen op wat zij "patuwvotas" noemden. In het park wordt niet verteld wat die "patuwvotas" waren, maar op een internetsite over Hopi-Indianen vond ik terug dat het een soort betoverde schilden waren. In de wachtrij staan een aantal vaantjes met daarop afbeeldingen van die Katchina's, en een aantal zijn ook afgebeeld met hun "patuwvotas".

Eerlijk? Ik vind het een heel mooi achtergrondverhaal voor een attractie, en eentje dat best goed in Bobbejaanland had kunnen passen. Ik snap dat "Patuwvotas" minder goed bekt dan "DreamCatcher", alleen was het thematisch wel leuker geweest als de nieuwe treintjes magische schilden waren geweest waarmee de Katchina's over de wereld konden vliegen. En ik denk heus dat "Katchina Flying Shields" of "Flying Votas" best als naam dienst had kunnen doen. Maar in plaats van verder te borduren op dat intrigerende Katchina-verhaal, hebben de ontwerpers dan maar hun toevlucht genomen tot generische en stereotiepe Indianenthematisering: wigwams, adelaarstotems, dreamcatchers, allemaal wat te felgekleurd en te plastic om sfeervol te zijn. Gezien de ligging van de DreamCatcher, vlak bij het cowboydorp, lag daar een kans om een mooie overgang van cowboy- naar idianenthema te maken, maar nu is het niet veel meer dan een opnieuwgeschilderde baan, met nieuwe treintjes en wat Indianendecoratie-voor-dummies-spulletjes eromheen. Ik vind het heel jammer, vooral omdat er in het achtergrondverhaal veel meer inzit dan er uit is gehaald.

De afgebeelde foto's van Katchuna's in de wachtrij en langs de lifthill, want daar hangen ze ook, zijn pixelige uitvergrotingen van schilderijtjes; onder elke Katchina staat zijn indianennaam, soms voorzien van een vertaling. In één geval staat er letterlijk "Ongeïdentifeceerde Katchina" (inclusief de spelfout, dus precies zoals ik het hier heb getypt) en een andere naam hebben ze blijkbaar niet kunnen vertalen en dan maar voorzien van het onderschrift "Zonder vertaling". Tjsa, dat kan tellen als thematisering. Aan de voorzijde van het station hebben ze wat boomstammen vastgemaakt, maar het is allemaal vrij ruw werk en je ziet de metalen constructie er nog gewoon doorheen; de wachtrij onder het station wordt gewoon gevormd door een aantal platen van geperste houtspaanders die, zonder coating, verflaagje of decoratie een wachtrijvormen die nog claustrofobischer is dan het gangetje bij de Turbine in Walibi. Overigens is alleen de vanuit het park zichtbare kant van het station gethematiseerd: aan de achterkant is het gewoon bij het oude gebleven, en dat geldt ook voor de decorobjecten zoals die grote adelaarstotems aan de ingang: aan de voorkant zijn ze afgewerkt, aan de achterkant niet, dus vanuit de wachtrij kijk je voortdurend uit op die onafgewerkte dingen.

De nieuwe treinen vond ik minder soepel dan ik had verwacht, maar wel soepeler dan de Air Race van vroeger. De rit blijft een vrij makke bedoening; het is best oké maar nergens echt waw en na twee familie-achtbanen had m'n gezelschap van DreamCatcher toch iets spectaculairders verwacht (de baan ziet er ook spectaculairder uit dan Bob Express of OkiDoki) maar dat bleek een grote tegenvaller te zijn. Al bij al blijf ik zitten met de vraag waarom deze attractie per se een nieuwe thema of een nieuwe naam moest krijgen. Waarom de oude treintjes niet gewoon hersteld konden worden. Ik bedoel, de ritervaring is niet opzienbarend veranderd, het thema is te beperkt uitgewerkt om van een nieuwe ervaring te spreken en het geheel blijft gewoon een leuke familiebaan zonder meer, waarvan ze er toch al genoeg in huis hebben. Ik ben een grote voorstander van attracties voor de hele familie, maar Bobbejaanland heeft gewoon te veel in huis van dezelfde soort, en als je de attracties aandoet in de volgorde waarin ze in het park staan, is DreamCatcher gewoon een teleurstelling. Vooral nu ik het verhaal ken achter de DreamCatcher, denk ik echt dat er veel meer had ingezeten dan wat er nu is uitgehaald. Ik had graag gezien dat de Air Race, met zijn iconische vliegtuigjes, gewoon was kunnen blijven, maar als het echt nodig was om die te vernieuwen en een naams- en themaverandering door te voeren, dan had ik gewoon liever gehad dat ze Desperado City niet hadden gebouwd en voor dat geld een thematisering hadden voorzien die wél een verschil maakte. Nu lijkt het allemaal zo'n beetje een maat voor niets. Of voor wel erg weinig.

Hoe was de rest van ons dagje Bobbejaanland? Ach, het was wel oké. Het eten was duur maar de selectie van de aangeboden snacks was aanzienlijk uitgebreid in vergelijking met vroeger. De opgediende hamburgers waren wel al op voorhand gemaakt en ze "warm" noemen zou een enorme overdrijving zijn, maar goed, het was eetbaar. Ik was aangenaam verrast door de sfeer in het cowboydorp; hoewel ik het allemaal nog wat te kleurrijk vind, is het zonder meer het gezelligste plekje van het hele park en je kunt alleen maar hopen dat het park meer gebieden op zo'n manier zou aankleden. Uiteraard werd er weer maar met één kant van de Speedy Bob gereden. Het meest ongezellige stukje Bobbejaanland is wel wat achter de Typhoon ligt. Daar is nu de BreakDance neergezet en een soort van lege partytent met wat bankjes onder; het was er erg stil en verlaten en er was ook geen horeca of zo in de buurt. Daar nog 's achter ligt SledgeHammer (dé topattractie van het park, die de hele dag op volle toeren draaide), maar ook dat deel is te leeg en verlaten en te eenzijdig gericht op één soort thrill, om veel volk naartoe te lokken.

Hoewel een aantal personeelsleden het heel goed deden (zoals de heel vriendelijke Danere, die bij de Bootvaart werkte, en ik hierbij 's in het bijzonder wil vermelden), blijft het aandeel norse en onbeschofte personeelsleden in dit park groter dan om het even waar. Ik voel me zo vaak niet welkom en mensen zijn ook weinig flexibel. Bij de Bob Express stonden een aantal mensen in ons gezelschap helemaal vooraan het poortje om het station op te mogen. Ze vroegen aan de operator - heel beleefd - of ze achterin konden plaatsnemen, maar dat werd kortweg geweigerd: de trein moest en zou van voor naar achter worden opgevuld. Waarom geen flexibiliteit? Hetzelfde zagen we bij Typhoon: daar stonden we te wachten om in de voorste rij plaats te nemen; er bleken echter nog twee plaatsen vrij te zijn op de achterste rij en de operator wou per se dat die werden opgevuld. Denk je dat hij dit vriendelijk vroeg? Nee, hoewel hij op amper twee meter van hen stond, haalde hij een fluitje uit z'n borstzakje, floot hard en wees hen naar de lege plekken op de achterste rij. Ik snap ook niet dat personeelsleden ongestraft mogen roken of eten tijdens het werk (in het geval van roken niet tijdens hun werk, maar wel terwijl ze, blijkbaar in een pauze maar nog steeds gekleed in medewerkerskleren door het park wandelden). Ook erg onbeleefd waren de fotografen 's ochtends, die ons nogal agressief (en in het Frans) aan de mouw trokken (letterlijk) en ons deden plaatsnemen bij zo'n Bob-figuurtje om er een foto van te maken.

Positieve punten: ik heb de Revolution voor het eerst weer gedaan sinds de nieuwe muziek en de vernieuwde film en hij ziet er uitstekend uit! Nog altijd jammer dat de projectie beneden weg is, maar het blijft een keigoeie indoorachtbaan en een heerlijk retroreisje naar de jaren tachtig. Hopelijk blijven ze met hun handen van deze baan en laten ze die nog zo lang mogelijk zoals ie nu is. Ook Indiana River blijft zo'n toffe attractie - het ding kan hier en daar wel wat herstellingswerken gebruiken en bepaalde ruimtes zijn echt smerig, maar de sfeer die er hangt is super. Ik hoop van ganser harte dat de "Indian River"-naam op de fotohoesjes van die attractie een blunder is, en geen voorbode voor wat komen gaat. SledgeHammer is en blijft een geweldige attractie, zonder meer de fijnste thrill van de hele Benelux. Mijn gezelschap - en ikzelf - waren er dol op en het was de attractie met de hoogste herhalingsgraad van de dag. Ook positief: ondanks het feit dat het erg druk was, was het nergens echt lang wachten; de langste wachtrij was bij Typhoon, en dat was een twintigtal minuten. Op die manier hebben we eigenlijk zonder probleem alle attracties kunnen doen, en een aantal ook nog meer dan eens, op een dag. Wel kan ik me voorstellen dat als je gaat op een dag met weinig drukte, je wellicht erg vlug rond bent in het park. Het is niet dat er zo weinig staat, maar zoveel is gewoon hetzelfde (zoals al die familie-achtbanen) dat je wellicht op een halve dag uitgekeken bent.

Bobbejaanland is zeker leuk voor een dagje en we hebben ons best wel geamuseerd. Toch waren ze het er allemaal over eens dat het personeel over het algemeen niet erg vriendelijk was, veel bezoekers "marginaal" (en verschillend in vergelijking met bvb. Bellewaerde of Walibi) en de attracties leuk maar net wat te weinig spannend. Ikzelf, die iets kritischer kijk, was niet echt gecharmeerd door de twee nieuwigheden, maar ben blij nog 's een aantal Belgische klassiekers opnieuw gedaan te kunnen hebben. 't Is mijn land niet, Bobbejaanland; voor een plezante beleving weegt voor mij de gastvrijheid van de medewerkers en de afwerking van thematisering gewoon net iets zwaarder door, en vind ik Bobbejaanland op die aspecten het lichtgewicht van de Belgische parken. Leuk voor als je 's een dagje gratis kunt, maar daar houdt het ook echt op. Tot over een jaar of twee-drie, laten we maar zeggen.

Erwin Taets